“De site ligt midden in Leuven, op loopafstand van het centrum”, vertelt architect John Eyers over het ontwerp. “De eerste vraag die wij onszelf stelden was: hoe kunnen we een functie geven die deze plek weer integreert in de stad? Hoe maak je van een oude fabriek een leefbare omgeving? De publieke doorgang door het complex speelt hierbij een cruciale

rol, evenals de beslissing om geen auto’s bovengronds te parkeren, maar een reeks groene pleinen aan te leggen. Vandaar ook de naam: Zeven Tuinen.” Het fabriekscomplex stamt uit 1875 en is in de loop der jaren diverse malen uitgebreid. Een aantal gebouwen is afgebroken om ruimte te creëren voor de tuinen. Deze zijn rond de drie gerenoveerde gebouwen en een nieuwbouwblok aangelegd, terwijl in het hart van het complex een horecagelegenheid is gevestigd. “Dat geeft een bepaalde levendigheid aan het binnengebied”, legt Eyers uit. Om die reden is ook gekozen voor een mix van functies: kantoren, bedrijvigheid en appartementen, variërend van vijftig tot tweehonderd vierkante meter, die opvallen door de hoge plafonds en het overvloedig aanwezige daglicht.

Grote uitdaging

De combinatie van renovatie, nieuwbouw en de aanleg van een ondergrondse parkeergarage, maakte Zeven Tuinen tot een complex project. Hayen: “We hadden te maken met een binnenstedelijke locatie,waarbij de logistiek rond de aan- en afvoer van bouwmaterialen bepaald niet vanzelfsprekend is. En bij een renovatie stuit je altijd op onverwachte zaken, waar je al doende oplossingen voor moet bedenken. Zo hebben we geworsteld met de niveaus van de gebouwen. Nadat deze waren opgemeten om de nieuwbouw erop aan te laten sluiten, bleek er bij de uitvoering toch nog enige speling te bestaan. Het project heeft al met al heel wat wijzigingen met zich meegebracht. Dat is de grootste uitdaging geweest, om die veranderingen zo goed en snel mogelijk op te lossen en de oorspronkelijke planning te handhaven. Wij zijn trots dat dat is gelukt. Het leverde ook een visuele kwaliteit op: de appartementen zijn zeer goed afgewerkt, de gevel is geslaagd.” “En dan zijn er nog de tuinen”, herinnert Eyers ons. “Er is een Engels Plein met zitbanken en een cafetaria en we hebben fraaie stalen terrassen aangelegd. Het is een gebied met een zeer afwisselende invulling, een wereld op zichzelf. Mensen willen tegenwoordig tijd buiten doorbrengen in een prettige, besloten omgeving. Ze willen niet het gevoel hebben dat ze meteen op straat staan. Je thuis voelen in de stad, dat is waar dit ontwerp om draait.”